پروانه ای روی شانه

هر روز صبح که بر میخیزی پروانه ای روی شانه ات دارد در گوشی به تو چیزهایی می گوید که تو خوابی و نمی شنوی.اینها که می گویم یک قصه نیست.یک دلخوشی دادن الکی و ساده هم نیست.بخدا حقیقتیست که نمی بینیم و نمی شنویم.پروانه ای روی شانه...تصور کن...تو امروز هم زنده ای.با تمام رنج ها و شادی های گذشته.با تمام بردها و شکست هایت.با تمام امیدها و نااُمیدی هایت.گوش کن.صدایی درِ گوشت نجوا می کند.صدای همان پروانه...همه ی شکست های گذشته را گردن دیگران مینداز.بخش بزرگی از آن حاصل عملکرد خود توست.حاصل غفلهایت.حاصل نبود امکاناتت.حاصل بی تجربگی اطرافیانت در روند رشد تو...حتی پدر و مادر.حاصلِ اینکه کجا به دنیا آمده ای و در چه جامعه ای رشد یافته ای.همه اش هم بد نیست.خوبی های بزرگی هم دارد.اما غم هایت را به حساب خودت هم بگذار.خب حالا چه فرقی دارد غصه بخوری یا نخوری.ما همه هستیم با تمام دوستیها و دشمنی هایمان.با تمام ابراز علاقه های راستکی و الکیمان.با تمام هیجانهای عاشقانه و بی معرفتیهای کودکانه مان.دل می بندیم.دل می شکنیم.چه فرقی دارد که غصه بخوریم یا نه.اما نخوریم بهتر است .نفس بکشیم در همین هوای آلوده.متل هوای تهران.گریزی نیست.اما خوشبین باشیم به اینکه فردا هم زنده ایم و شاید یک دلخوشی دیگری سر فرو کند در زندگیمان بشوید همه ی آن تلخیهای انباشته در وجودمان را.

حالا بیا دست در دست من بده با هم به پروانه روی شانه مان نگاه کنیم و یک نفس عمیق بکشیم همنفس

ترانه " نفس " با صدای مهدی یراحی